Πάντα υπάρχουν άνθρωποι με αυτιά «διατεθειμένα» να άκουσαν!

Πρώτη ημέρες Σεπτεμβρίου και οι εκπαιδευτικές δράσεις πρόληψης από «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ξεκινούν και πάλι στις σχολικές αίθουσες. Έχοντας ως δεδομένο ότι μικροί και μεγάλοι εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας γνωρίζονται και βρίσκουν σταδιακά τα πατήματά τους, το όλο περιβάλλον χαρακτηρίζεται από μία διερευνητική χαλαρότητα.

Σε μία τέτοια ημέρα και σε ευχάριστο πλαίσιο, ο 10χρονος Β. μετά και από τη δράση πρόληψης σχετικά με θέματα βίας κατά των παιδιών, πλησίασε τον ψυχολόγο του Οργανισμού.

• Ξέρετε ήθελα να σας πω κάτι.
• Γεια σου Β.! Παρακαλώ.
• Πέρυσι στο προηγούμενο σχολείο μου εγώ δέχτηκα βία. Μου έλεγαν άσχημα πράγματα για τον μπαμπά μου, κλωτσούσαν την τσάντα μου και δεν έπαιζαν μαζί μου. Ούτε στα πάρτι με καλούσαν, ούτε για παιχνίδι στην πλατεία! Και όταν ρωτούσα γιατί μου έλεγαν ότι δε με θέλουν για φίλο και ότι δεν ξέρω να παίζω ποδόσφαιρο για να παίζουμε μαζί.
• Χμ... δύσκολο ακούγεται αυτό. Το συζήτησες με κανέναν μεγάλο;
• Το είπα στη μαμά μου αλλά μου είπε να μη δίνω σημασία.
• Από το σχολείο; Η δασκάλα σου;
• Της το είπα και μου είπε ότι της ακούγεται λίγο υπερβολικό και μάλλον έχω μπερδευτεί.
• Και τελικά τι έγινε;
• Για πολύ καιρό δεν ήθελα να πάω στο σχολείο γιατί δεν είχα κανένα φίλο και δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε στην πλατεία πήγαινα γιατί με κορόιδευαν όπου με έβλεπαν για τα ρούχα μου. Όμως προς το τέλος της χρονιάς αποφάσισα να μιλήσω στην κυρία της γυμναστικής. Και τότε όλα άλλαξαν!
• Αααα καλό ακούγεται αυτό… Τι συνέβη;
• Η κυρία της γυμναστικής μου είπε ότι έχει παρατηρήσει και αυτή αυτήν τη συμπεριφορά και για καιρό ήθελε να κάνει κάτι αλλά δεν ήξερε πώς. Να σας πω την αλήθεια εμένα μόνο που μου είπε ότι το είχε δει και εκείνη με έκανε να νιώσω καλύτερα. Επιτέλους κάποιος καταλάβαινε τι του έλεγα!
• Και τελικά;
• Η κυρία μου πήρε τηλέφωνο στον Οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού», στη Γραμμή που μας είπατε και πριν, και εκεί της είπαν τι να κάνει!  Και μετά μίλησε με όλα τα παιδιά και κάθε μέρα με ρωτούσε αν είμαι καλά και τι χρειάζομαι! Και σιγά-σιγά άρχισε να μου αρέσει το σχολείο και να έρχομαι με χαρά. Και τα άλλα παιδιά δε μου μιλούσαν πια άσχημα.
• Β. μπράβο που μίλησες! Οι μεγάλοι πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά. Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι εκεί έξω που το ξεχνούν όμως είναι καλό να θυμάσαι ότι «όταν κάτι με ενοχλεί χρειάζομαι και ψάχνω να βρω “ένα ζευγάρι αυτιά” για να με ακούσει και να βοηθήσει».
• Τι εννοείτε; Μα δεν ακούνε όλα τα αυτιά;
• Καμιά φορά δεν ακούνε, καμιά φορά ακούνε και δεν ξέρουν ή φοβούνται τις πράξεις. Πάντα όμως θα υπάρχει εκείνο το «ένα ζευγάρι αυτιών»!

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκεί να μας ακούσουν και να μας στηρίξουν, οι γονείς μας, οι εκπαιδευτικοί μας!

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» μέσω της Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111, και με το εξειδικευμένο προσωπικό ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών που είναι εκεί, για να ακούσουν κάθε παιδί σε οτιδήποτε θέλει να εκφράσει και να πει, 24 ώρες το 24ωρο, όλο το χρόνο!