Τέτοιες στιγμές μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω να πράττω το καθήκον μου!
23 Οκτωβρίου 2020
Έπειτα από δύο δύσκολα περιστατικά (μία κρίση επιληψίας και ένα τροχαίο), και ενώ βρισκόμαστε με τον συνάδελφό μου στην αποθήκη για αναπλήρωση υλικού, δεχόμαστε νέα κλήση από το ΕΚΑΒ. Σηκώνω το κινητό και πριν προλάβω καν να απαντήσω μου μιλάει ο συντονιστής. «Σπεύστε ταχέως. Ανήλικο προσφυγόπουλο βρέθηκε μόνο σε απόκρημνη περιοχή δίπλα σε βράχια στην Αλικαρνασσό. Αιμορραγεί το δεξί χέρι. Στέλνω και αστυνομία».
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι αποστάσεις μηδενίζονται. Προσεγγίζοντας το σημείο βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αγόρι περίπου 9 ετών με έκδηλο το φόβο στα μάτια του. Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του ωστόσο δεν τα καταφέραμε. Εμείς μιλούσαμε ελληνικά και αγγλικά, το παιδί προφανώς φαρσί. Με το παιχνίδι της παντομίμας κάναμε έλεγχο αιμορραγίας και την πρώτη εκτίμηση του ασθενούς. Η Ασφάλεια ανέλαβε την ειδοποίηση των γονέων, οπότε ξεκινήσαμε τη διακομιδή.
Ο συνάδελφός μου λέγοντας παιδικά τραγούδια και εγώ κρατώντας το παιδί από το χέρι φτάνουμε στο νοσοκομείο. Το παιδί δεν έχει μιλήσει ακόμα. Δεν έχουμε ακούσει τον τόνο της φωνής του. Μπαίνουμε στο χειρουργικό κρατώντας το αγκαλιά. Ενημερώνουμε τον γιατρό βάρδιας και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Το παιδί άπλωσε το χέρι του, και κρατώντας το δικό μου, άρχισε να μου μιλάει στη γλώσσα του. Με έσφιγγε να μην φύγω…
Το συναίσθημα που ένιωσα, ως μάνα δύο παιδιών, επικοινωνώντας με ένα παιδί χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα δεν περιγράφεται.
Τέτοιες στιγμές μου δίνουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζω να πράττω το καθήκον μου, πλήρωμα ασθενοφόρου πρώτης γραμμής.
