Σκέψεις μιας μικρής μας εθελόντριας μετά από μια εξόρμηση για συγκέντρωση τροφίμων

Ονομάζομαι Στεφανία, είμαι 15,5 χρονών και ζω στο Βέλγιο. Τα καλοκαίρια μου όμως, από πολύ μικρή, τα περνάω στα Χανιά. Το σχολείο δίνει την ευκαιρία σε όσους μαθητές θελήσουν, να ασχοληθούν είτε σε εργασιακό περιβάλλον είτε σε εθελοντικές οργανώσεις. Εγώ, επέλεξα αυτό το καλοκαίρι να έρθω στο Χαμόγελο του Παιδιού στα Χανιά γιατί γνώριζα την δράση του οργανισμού και μου αρέσει πολύ που στηρίζει τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με τον εθελοντισμό.

Είχα πολύ άγχος την πρώτη μέρα αλλά οι κυρίες στο Χαμόγελο με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα και μέρος του οργανισμού. Έτσι λοιπόν συμμετείχα κι εγώ στην εξόρμηση που έκαναν για συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τα παιδιά που στηρίζουν!

Τι είναι η εξόρμηση; Η «εξόρμηση» είναι μια δράση στην οποία η ομάδα του Χαμόγελου πηγαίνει έξω από μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων και ενημερώνει τους πελάτες για το τι κάνει ο οργανισμός και πως και οι ίδιοι θα μπορούσαν να συνεισφέρουν προσφέροντας έστω και ένα είδος από την λίστα με τα προϊόντα που χρειάζεται ο οργανισμός για να στηρίξει οικογένειες και παιδιά που έχουν ανάγκη.

Την 3η μέρα που ήμουν στο κέντρο έμαθα ότι θα βοηθούσα στην «εξόρμηση». Δεν ήξερα τι ήταν και δεν ήξερα ότι μέσα σε αυτές τις 4 ώρες θα μπορούσε κανείς να νιώσει τόσα πολλά συναισθήματα.

Στην ομάδα μας ήμασταν τέσσερα κορίτσια (εγώ ήμουν η μικρότερη). Δυο από εμάς ενημέρωναν τον κόσμο στην είσοδο του σούπερ μάρκετ και οι άλλες δυο περίμεναν στην έξοδο με το καρότσι και ευχαριστούσαν τον κόσμο για την προσφορά τους. Στόχος μας ήταν να ‘‘γεμίσουμε’’ δυο καρότσια με τα απαραίτητα προϊόντα.

Εγώ ξεκίνησα στην είσοδο μαζί με την κοινωνική λειτουργό του Χαμόγελου. Ο κόσμος που ερχόταν εκείνη την ώρα ήταν τουρίστες από τους οποίους οι περισσότεροι δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για την δράση μας. Σε εκείνο το σημείο απογοητεύτηκα και αγχώθηκα αρκετά γιατί είχαν περάσει 40 λεπτά και είχαμε μόνο ένα κριθαράκι στο καλάθι μας. Στη συνέχεια έκατσα για λίγο στην έξοδο όπου εκείνη την ώρα είχα χρόνο να σκεφτώ το σκοπό μας και το στόχο μας.

Έτσι πήρα μέσα μου την απόφαση ότι δεν θα φεύγαμε από αυτό το κατάστημα χωρίς να τον έχουμε πετύχει. Γι’ αυτό πήγα και στάθηκα μπροστά από την είσοδο, όλο όρεξη, ενέργεια και χαμόγελο και προσπάθησα να τους ‘‘πείσω’’ να μας βοηθήσουν. Και παρόλο που στην αρχή ντρεπόμουν να μιλήσω στον κόσμο τώρα πια δεν μπορούσα να σταματήσω. Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα καταφέρει να ξεπεράσω το άγχος μου.

Όλη η ομάδα έδωσε τον καλύτερο της εαυτό και στο τέλος καταφέραμε να γεμίσουμε 3 καρότσια!

Στο τέλος της ημέρας πονούσαν τα πόδια μου (έπειτα από 4 ώρες ορθοστασίας) και πείναγα και ένιωθα κούραση. Όμως όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία γιατί το συναίσθημα που ένιωθα ότι μου δόθηκε μια τόση μεγάλη ευκαιρία να βοηθήσω κάποιες οικογένειες να έχουν τις προμήθειες που όλοι πρέπει να έχουμε, με έκανε να ξεχάσω όλη την κούραση και έμεινα με ένα ‘‘χαμόγελο’’ στα χείλη.

Τελικά ο εθελοντισμός σου προσφέρει πιο πολλά πράγματα από ότι του προσφέρεις εσύ.

Μάθετε περισσότερα για τον εθελοντισμό στον οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού»: http://www.hamogelo.gr/gr/el/ethelontismos/