Μια δόση αγάπης αρκεί για να πετύχει το κέικ!

Έξω έκανε κρύο. Τα μικρά κοιτούσαν έξω από το παράθυρο παραπονεμένα γιατί δεν μπορούσαν να βγουν και να κάνουν ποδήλατο. Ο αέρας ήταν, όμως, δυνατός και αποφασίσαμε να μείνουμε μέσα στη ζέστη και τη θαλπωρή του σπιτιού.

Και πώς θα κάναμε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο σπιτική; Φορέσαμε τις ποδιές μας, μαζέψαμε τα υλικά μας και βάλαμε τα δυνατά μας για να φτιάξουμε τα πιο γλυκά και αφράτα κέικ. Και μύρισε το σπίτι μας βούτυρο κι αγάπη.

Κι όπως φούσκωναν τα κέικ στο φούρνο, έτσι φούσκωναν και τα μικρά μας από υπερηφάνεια για τις δημιουργίες τους. Κι όταν βγήκαν από το φούρνο ξαναμαζευτήκαμε όλοι γύρω για να τα πασπαλίσουμε με άχνη ζάχαρη. Τα μικρά μας με τα μικρά τους χεράκια κράτησαν τους δίσκους για το πασπάλισμα.

Κι οι μικροί μας ζαχαροπλάστες στο βιβλίο των συνταγών μας πρόσθεσαν ένα ακόμα υλικό στο κεφάλαιο των κέικ: μία δόση Αγάπης. Εκείνης που βάζουμε σε κάθε φαγητό, σε κάθε γλυκό για να μυρίζει πάντα το σπίτι μας από αγάπη. Σπιτική Αγάπη για τα μικρά και μεγάλα μας παιδιά.

*Το κείμενο γράφτηκε από τους εργαζόμενους που μεγαλώνουν τα παιδιά μας στα Σπίτια του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού»