25 Χρόνια Χαμόγελο, Χωρίς τους Εθελοντές μας …δε γίνεται: Μιλώντας για το Χαμόγελο

Μιλώντας για το Χαμόγελο

Πριν 6-7 χρόνια άνοιξα διστακτικά και λίγο καχύποπτα, μια αυτόματη σιδερένια πόρτα και βρέθηκα σε μια αυλή. Μια αυλή που σήμερα θα την ονομάσω "αυλή των θαυμάτων".

Ώσπου να φτάσω στο γραφείο, δυο χαμόγελα με συντρόφεψαν πρόθυμα έως την πόρτα. Δεν ξέρω τι περίμενα να συναντήσω. Μα βρέθηκα σε μια «πλημμύρα» παιδιών που έπαιζαν και γελούσαν. Από τις πρώτες μέρες, μια μικρούλα με μεγάλα εκφραστικά μάτια και μοναδικό όνομα, θαρρείς με διάλεξε μόλις το βλέμμα μας διασταυρώθηκε. Κι έτρεχε κάθε φορά στην αγκαλιά μου.

Από την επόμενη χρονιά έμελε να γίνει η παρέα μου κάθε εβδομάδα για τα επόμενα πέντε χρόνια. Τις περιμέναμε τις συναντήσεις μας. Και μέσα στο αυτοκίνητο που μας πήγαινε στις διάφορες δραστηριότητες, ανταλλάσσαμε δυο τρείς λέξεις στην αρχή, σαν σταγόνες, που με τους μήνες, έγιναν βροχή και με τα χρόνια, χείμαρρος. «Το ξέρω πως με αγαπάς» μου είπε μια μέρα. Και ήταν το πιο μεγάλο δώρο. Γιατί, όσα μου επέτρεπε να δώσω με αγάπη και υπομονή, έπιασαν τόπο και της φανέρωσαν μια μεγάλη αλήθεια που την είχε πραγματικά ανάγκη: ήξερε πλέον πως αξίζει να αγαπηθεί και με άνεση μου το ομολόγησε.

Η αφοσίωση των παιδαγωγών, η φροντίδα και η ευγένειά τους, γέμιζαν την ψυχή της και την έβλεπα να αλλάζει χρόνο με τον χρόνο προς το καλύτερο. Το μικρό μου αγριολούλουδο, μεγάλωνε, ομόρφαινε κι έκανε και όνειρα, για το τι θα γίνει σαν μεγαλώσει.

Με τα χρόνια, μέσα στην όμορφη αυλή, είδα και έμαθα πολλά κοντά σε αυτά τα παιδιά. Είδα πώς, η αμφισβήτηση και ο πόνος, γίνεται πίστη και αγάπη. Είδα πώς τα παιδιά, όσο πονεμένα και να είναι, γίνονται ειρηνοποιοί. Χωρίς ρατσιστικές προκαταλήψεις γίνονται φίλοι. Χωρίς κτητική διάθεση, μοιράζονται. Χωρίς φθόνο, χαίρονται με τη χαρά του άλλου. Πώς σου αντιγυρίζουν με ευγνωμοσύνη και γενναιοδωρία, ό,τι τους δίνεις.

Έμαθα τόσα, που άλλα μπορώ να περιγράψω ως εύθυμες ιστορίες παιδικής αθωότητας και για άλλα, πικρά και πονεμένα, να σιωπήσω από σεβασμό προς τη σοφία των παιδιών και την αφοσίωση του προσωπικού.

Αυτό είναι μόλις ένα από τα παιδιά που γνώρισα εκεί. Το δικό μου γλυκό, τρυφερό κοριτσάκι. Ένα μόνο από τα Χαμόγελα που γέμισαν την ψυχή μου. Ένα περιστατικό που βρίσκει το δρόμο του σιγά-σιγά. Και δεν μπορώ να μην πω εδώ, κάτι που δεν τόλμησα ως τώρα να ξεστομίσω.

Πόσο τυχερά είναι, που βρέθηκαν στο «Χαμόγελο», μέσα στην ατυχία τους, στην άσχημη μοίρα τους, στίγμα στην αθωότητά τους. Πόσο τυχερά πραγματικά να ζουν "στην αυλή των θαυμάτων".

*Ρίκα - Εθελόντρια σε Σπίτι του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού»