25 Χρόνια Χαμόγελο, Χωρίς τους εθελοντές μας ... δε γίνεται: Δημιουργική Aπασχόληση στα Νοσοκομεία

Είχα πολύ άγχος όταν ξεκίνησα την εθελοντική μου δράση σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.  Περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου..  πώς θα παρακινούσα να παίξουν παιδιά που θα αντίκριζα με μια «πεταλούδα» στο χέρι. Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί! Τα παιδιά αγαπάνε τόσο γρήγορα, αποδεικνύονται πιο δυνατά από εμάς τους μεγάλους κι έχουν τόσα πράγματα να μας διδάξουν.

Όλα άρχιζαν όταν κάθε Παρασκευή μια ευγενική κυρία με υποδεχόταν εγκάρδια, με ένα διάπλατο χαμόγελο, πολλές φορές προσφέροντάς μου μια καραμέλα, και δίνοντάς μου κλειδί για το χώρο από όπου θα έπαιρνα τα παιχνίδια, κάνοντας τη γνωστή μου διαδρομή ως την παιδιατρική. Κάθε φορά νέα παιδιά έκαναν δειλά - δειλά την εμφάνισή τους στο χώρο που εμείς αποκαλούμε «σχολείο».

Τότε άρχιζε το παιχνίδι… για δύο ώρες.  Δύο ώρες που δραπέτευες από την καθημερινότητά σου… Γινόσουν κι εσύ μια «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Γινόσουν παιδί και ζούσες στον κόσμο των παιδιών.

Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα παιδί, ένα αγόρι κουρασμένο από τις εξετάσεις… δεν έχασε ούτε για μια στιγμή το χαμόγελό του. Ήθελε να πάει σπίτι του, ενθουσιάστηκε όμως, μόλις η γιατρός του είπε πως πρέπει να μείνει και να επισκεφτεί πρώτα το μεγάλο «διαστημόπλοιο» που έχουν στο νοσοκομείο, ώστε να έχει μετά ιστορίες να αφηγηθεί στους συμμαθητές του στο σχολείο.

Ήταν ένα ήσυχο αγόρι, πολύ ευγενικό, με μάτια που έλαμπαν…

Ήταν μια γιατρός που σκαρφίστηκε μια ιστορία για το παιδί…

Κι ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για εμένα που μου γέννησε την ελπίδα ότι κάπου υπάρχει φως…

Τώρα που όλοι το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, ας γίνουμε λίγο σαν τα παιδιά, ας τα αντιμετωπίσουμε όλα με χαμόγελο και ας είμαστε ευγενικοί.

Ας γίνουμε και σαν τη γιατρό, με μια όμορφη κουβέντα στους γύρω μας να τους δώσουμε λίγη χαρά, αγάπη και την ώθηση να κάνουν τα δικά τους όνειρα. Και φυσικά, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας, ας μην ξεχνάμε να κάνουμε όμορφα πράγματα που θα έχουμε να διηγηθούμε όταν βρεθούμε ξανά δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε.

Ελένη Κανελλάκη, εθελόντρια στη δράση «Δημιουργική Απασχόληση στα Νοσοκομεία»